Liverpool vs Leeds

BUNU ARTIK YAPILAMAZ.

BİR MAÇ AÇIYORUM VE BEKLİYORUM – BEKLİYORUM – TEMEL YETERLİLİK. BİR SAVUNMA ÜÇGENİ. TEK HAT BASKI. TOPA CO-VID’Lİ GİBİ MUAMELE EDİLMEYEN VE HERKESİN SADECE SALDIRGAN BİR ŞEY SÖYLENMİŞ GİBİ HERKESİN ONDAN KAÇTIĞI BİR AN.

Ama hayır.

Liverpool 2-0 öne geçti ve şöyle dedi:
“ah evet… Kadim Kendini Yok Etme Ritüelini serbest bırakmanın zamanı geldi.”

Ne zaman rahatlasalar tüm arka hat oynamaya başlıyor etiketorta saha yorumlayıcı dans için seçmelere başlıyor ve forvetler aniden filenin hangi yönde eşit olduğunu unutuyor içinde. Bir çamaşır yığınında daha fazla yapı gördüm. Birisi “kim atıştırmalık getiriyor” demeden önce grup sohbetinde daha fazla uyum gördüm.

Sanki kulüp saf kaotik kötülükten güç alıyormuş ve pili gerçek zamanlı olarak bitiyormuş gibi ekrandan yayılan kolektif paniği kelimenin tam anlamıyla hissedebiliyorsunuz.

Gol attılar mı?
“Güzel!”
Kabul ediyorlar mı?
“Tamam, tamam.”
Yine mi kabul ettiler?
“KANKA.”
Sanki kendi kafalarında küme düşmeye çalışıyorlarmış gibi on dakikada üç kez gol yiyorlar?
DİZLERİM ÜZERİNDEYİM. ALLAH’A YEMİN EDİYORUM. KENDİ KALBİM ATIŞ HIZIMLA MÜZAKERE EDİYORUM.

Ve beni maç sonrası bahanelerle başlatmayın:
“iyi karakter”
“Asla ölme deme”
“noktayı ele alacağız”
HAYIR. HAYIR NOKTAYI ALMAYACAKSINIZ. NOKTAYI ALACAKSINIZ VE ÇÖP’E KOYACAKSINIZ, SONRA KENDİNİZİ ALIN VE ÇÖP’E KOYACAKSINIZ VE SONRA ÖNÜMÜZDEKİ HAFTA GERİ DÖNECEK, SANKİ AYAKKABI VE HAYALLERDEN YARATILMAMIŞ GİBİ YENİDEN DENEYECEKSİNİZ.

Yoruldum.
Duygusal olarak tehlikeye girdim.
Spora geçmeyi düşünüyorum.
Sonra şunu hatırlıyorum: Yapamam.
Tuzağa düştüm.
Ben lanetliyim.
Sonsuza kadar Liverpool’un yanındayım.

YARDIM GÖNDERİN.