Bu hayatta sıfır net yolum var. Gerçekten kaybeden miyim?

bugün 27. doğum günüm ve kendimi tam bir zavallı gibi hissediyorum. ÇOK gerideyim. Ağır ruhsal sorunlarım ve ciddi anlamda hayatıma kastettiğim için hiç üniversiteye gitmedim, liseyi bırakmak zorunda kaldım ama diplomamı aldım. Asgari ücretli bir işte çalışıyorum, rafları dolduruyorum ve işi seviyorum çünkü ihtiyaçlarıma uyuyor. ben otistik bir kadınım (çoğu insan bunu söyleyemez) burayı seviyorum çünkü sessiz ve fazla sosyalleşmek zorunda kalmıyorum.

Ehliyetimi hiç almadım ya da araba kullanmayı öğrenmedim. Sağlam bir arkadaşlığım yok ve çok yalnızım. Beni seven bir erkek arkadaşım var ama işler sarsıcı. Kendi güzel dairem var ama hayatta başarısız olduğumu hissediyorum. Kimseyi suçlamak istemiyorum, bulunduğum yer benim hatam. Büyüdüğüm halde HİÇBİR rehberliğim yoktu. babam istismarcıydı ve hayatım boyunca işsiz olarak sosyal yardımla geçindi. annem de asgari ücretle çalışıyor ve hiç üniversiteye gitmedi. erkek kardeşim de benim gibi otizmli ve engelli olarak yaşıyor.

• okulda her zaman zorluk yaşadım ve hafif bir öğrenme güçlüğüm var ve odaklanmak benim için gerçekten zor. Varsa becerilerimin ne olduğunu bilmiyorum. farklı kariyerleri düşünmek beni felç ediyor. Kendimi üniversitede göremiyorum ve bu açıkçası işleri zorlaştıracak. Başkalarıyla konuşmakta zorlanıyorum ama konfor alanımın dışına çıkmaya çalışıyorum. Partnerimin ailesinin, tüm oğullarının kız arkadaşlarının saygın işlere sahip olması ve başarılı olması nedeniyle beni yargıladığını hissediyorum ve bir de ben varım. 27 yaşındayım ve 5 yaşındayım gibi hissediyorum ve hiçbir yere ait değilim ve hiçbir yol bulamıyorum.