Aralık 2, 2025
Bu yıl 27 yaşındayım ve son 6 yılımı hiçbir şey yapmadan geçirdim…
Mental olarak oldukça yorgunum o yüzden kısa tutacağım.
Beni izole eden istismarcı bir anne tarafından büyütüldüm, almak istediğim her fırsat elimden alındı, üniversiteye gitmeme izin verilmedi ve taşınıp tüm teması kesene kadar sokağa çıkma yasağı vardı.
Akademik olarak iyi bir performans sergiledim ancak kötü zihinsel sağlık ve sağlık sorunları nedeniyle (bunların travmadan kaynaklandığına inanıyorum) pek çalışmadım. Kesinlikle yapmak istemediğim bir sanat diploması aldım ama tarih, antropoloji ve coğrafyaya ÇOK tutkulu olmama rağmen annem sayesinde yapabildiğim tek şey buydu.
Öğrenmeyi seviyorum ve kendi zamanımda yaptığım öğrenmelerden birçok bilgi edindim. Çok uyumluyum ve insanlarla iyi çalışıyorum, çok sabırlıyım ve insanları derinlemesine anlıyorum. Dünyayı derinden önemsiyorum ve daha fazla önemsediğim hiçbir şey olmadığı için çok fazla potansiyele sahip olduğuma gerçekten inanıyorum.
Ama kendimi hala işe yaramaz hissediyorum, yıllardır işsizim ve ailem ya da arkadaşım yok. Bu kadar kötü durumda olan tek kişinin ben olduğumu ve benim yaşımdaki herkes ev alırken emeklemeyi yeni öğrenmeye başladığımı hissediyorum.
Bu kadar yaşlı bir yaşta bu durumda olan ve paylaşacak bilgeliği veya tavsiyesi olan başka biri var mı diye merak ediyorum.
Hepinize şimdiden teşekkür ederim.
Etiketler:
1 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
Hi OP. I’m someone who has had very many MH challenges which I believe is from childhood trauma – and I had an abusive mother like you. I’ve had 8 MH hospitalisations for context.
I think the saying “if nothing changes, nothing changes” is a good one. Even if you are not ready to get a job – you can put yourself out there socially. It could be through team sports, meetup groups, Bumble BFF, volunteering, volunteer to walk old people’s pets even. There are a lot of avenues to explore. Then keep building from there. It’s important to connect socially. It changes you a lot when you are socially connected.
3 months ago I was hospitalized for a manic/psychotic episode and I only had 1 friend who lived in another city far away. Now I have a great friend I met in hospital, reconnected with an old friend in my city, softball teammates who I catch up with outside of softball, and a few more friends I met on BFF. I literally just had the 1 friend before this.
I think persistence and perseverance are helpful qualities. Even if you can only do the smallest thing imaginable – that’s great. Do it. And then tomorrow do tiny + a little more. Keep trying. You have to be flexible but also keep trying again. It keeps building.
Talking to a counselor is a good idea too and there are free options out there depending on where you live.