Yeter artık

Bakın, fazla zamanım olmadığı için bunu kısa tutacağım. Bu seriyi Battlefield 1942’den beri oynuyorum. Wake Island demosunu hatırlıyorum. Hareketin yarısının DEHB iblisleri doğmadan önce orada olduğumu hatırlıyorum. DICE’ın bir sonraki oyun için anlaması gereken gerçek şu: Top kırma fabrikasında haftada 95 saat çalışıyorum. 6 eşimin ve 9 çocuğumun (hepsi 4 yaşın altında) geçimini sağlıyorum. Üçlü vardiyadan sonra eve geldiğimde, yorgunluktan bayılmadan önce video oyunları oynamak için tam olarak 12 dakikalık boş zamanım oluyor. Oturum açtığımda sadece rahatlamak istiyorum. Daldırma istiyorum. İstemediğim şey, ortaya çıkmak ve yokuş yukarı kayan, tavşan zıplayan ve Mach 10’da ekran boyunca titreyen didler Didlo adlı bir gencin anında 360 derece dürbünsüz yakalanması. Neden herkes bu kadar hızlı hareket ediyor? Askerler ne zamandan beri betonun üzerinde kayabiliyor? Taktiksel gerçekçiliği bozar. Oyun tarzım basit: Güzel bir çalılık ya da karanlık bir pencere bulup yüz üstü yatmak ve 25 dakika boyunca tek bir kapı aralığını hedeflemek istiyorum. Bu taktiksel bir oyundur. Bu bir sektörü tutuyor. Ama artık bunu yapamıyorum çünkü bipodumu kurduğum anda birisi köşeden kayıyor, kafamın üzerinden atlıyor ve karakterim 15 derece dönmeden beni bıçaklıyor. Battlefield 6’nın seriyi kurtarması için talep listem şöyle: Sprint’i Kaldır: Gerçek askerler yürüyor. Sonsuza kadar koşmazlar. Yalnızca yürüme hızı. Dayanıklılık Cezaları: Maç başına birden fazla zıplarsanız karakteriniz ACL’yi yırtıp düşmelidir. Hedef Edinme: Eğer seni ilk ben görürsem, ölmelisin. Geri dönüp ateş etmenize izin verilmemeli. Artık baba reflekslerim var lütfen buna saygı gösterin. Kayma Yok: Harita buzla kaplı olmadığı sürece kaydırma düğmesini kaldırın. Oyunun mekaniklerini gerçekten öğrenmiş insanların terini dökmeden sadece biramı içip grafiklere bakmak istiyorum. Bunu istemek çok mu fazla? İmzalı, Gerçek Bir Gazi (1942’den beri)