Ben ailemi hak etmiyorum onlar nazik ve şefkatli ve ben bir zavallıyım

Hindistan’dan 21 milyon. Annem ve babam tanıyabileceÄŸiniz en sevimli insanlardır, herkese yardım ederler, harika bir çifttirler, ÅŸefkatlidirler, mutlu bir çocuÄŸun ihtiyaç duyduÄŸu her ÅŸeye sahiptirler. Biz orta sınıf bir aileden geliyoruz ve çocukluÄŸumdan beri annemle babamın kendi evlerini satın almak gibi tek bir hayali vardı (atalarımızdan kalma topraklarımız var ama tipik Kızılderili akraba kavgaları).

Annemle babamın çok fazla birikimi yok, bize her zaman karşılayabilecekleri en iyi şeyleri (eğitim, her şey) verdiler ama hiçbir şey talep etmediler. Her zaman bir gün onlara evlerini alacağımı hayal etmiştim ama ne kadar da zavallı biriyim. Her şeyde ortalamam iyi, artık giriş seviyesi bir işi bile bulmakta zorlanıyorum.

Gerçekten birçok şeyden pişmanım. Annemle babamın benim ve kız kardeşim için yaptığı fedakarlıkları fark etmeliydim ve gerçekten çalışmalıydım dostum. Her gece kendimin hayatımı, annemin ve babamın umudunu boşa harcadığını görünce ağlayacak gibi oluyorum. Ailem paralarını ve hayatlarını nasıl bir zavallıya harcadıklarını bile düşünebilir. Ben hiç doğmasaydım onlar için daha iyi olurdu.

Dostum, eÄŸer Hindistan’da silah yasal olsaydı uzun zaman önce kendimi vururdum ama sanırım insanlar bana israf diyecek ve eÄŸer oradan ayrılırsam bu aileme daha da fazla yük olacak. YaÅŸlanıyorlar (55+) ve onlar bana her ÅŸeyi verirken ben hala onları bir parazit gibi yiyorum.

Annem ve babam gençken çok acı çektiler, annemin ebeveynleri o 19-20 yaşlarındayken öldü, babam da tacize uğradı ve birkaç yıl boyunca kaçtı ve bana o hayatı yaşatmamak için her şeyi denediler. Ve nasıl bir palyaçoya dönüştüm. Şımarık bir velet.

Benim yaşımdaki okumuÅŸ tüm insanlar en iyi üniversitelerden en iyi maaÅŸları alıyor ve iÅŸ alıyor ve ben de buradayım, evde oturan bir zavallı. Lanet olsun dostum, neden akıllı deÄŸilim, neden DEHB’m var, neden bu kadar aptalım/zavallıyım.

Artık ne olduğunu bilmiyorum çok çalışmak istiyorum / çok çalışmam ve ders çalışmam gerektiğini biliyorum, becerilerimi öğreniyorum ama her seferinde dikkatim dağılıyor ve saatlerimi rastgele şeyler yaparak harcıyorum ve sonra geceleri sanki bu benim hatam değilmiş gibi ağlıyorum, yapmak istediğim uygulamalar hakkında çok fazla fikrim var ama bilmiyorum bunu yapmaya kendimi ikna edemiyorum ve şimdi üniversiteye birkaç ay kaldı ve son 1 yılda hiçbir şeyde ortalamanın altında hiçbir şey elde edemedim 25-30 kilodan fazla aldım, bütün gün oturup ders çalışmaya çalışıyorum ve aslında aklıma hiçbir şey girmiyor ve her gün döngü gibi hissediyorum, hiçbir şey başaramadım ve zaten her şeyi unuttum