Kasım 7, 2025
Akıllı çocuk tükenmişlik yaşıyor ve hayatımdaki seçimlerimden pişmanlık duyuyorum
Merhaba millet,
Devam etmek için bir tür motivasyon arıyorum. Uzun lafın kısası. Bana (26F) yakın zamanda DEHB teşhisi konuldu. Okula konsantre olamadığım ve rekabetçi bir veterinerlik programına girmeyi başardığım için dersleri atlamama rağmen lisede her zaman “akıllı” olmaktan kurtuldum. 18 yaşında, incelememin ilk yılında, kampüse gitmek yerine onunla vakit geçirebilmek için benden okulu bırakmamı isteyen 26 yaşındaki bir adamla berbat bir ilişkiye girdim. Aptal, dürtüsel ve kolay etkilenebilir, özgüveni olmayan biri olarak kabul ettim. 23 yaşına gelene kadar faturaları ödemek için rastgele birkaç işte çalıştım ve sonunda ayrılmak zorunda kaldım. Programa geri dönemedim ve lisans diplomasına yeni girdim.
Şu anda lisans eğitimimin son yılındayım ve 30 yaşıma basmadan önce sağlam bir kariyere başlayabilmek için konuşma alanında yüksek lisans eğitimine başlıyorum. Ailem bana utançla bakıyor ve potansiyelimin boşa gittiğini söylüyor. OSB’li çocuklarla çalışmayı ve işin nörolojik yönünü seviyorum, bu yüzden bunun iyi bir gidişat olduğunu düşünüyorum. Ama ilk yıl veterinerlik yaptığım tüm insanlar hayallerindeki kariyerde mezun oldular, nişanlandılar ve hayatlarına devam ettiler. Bu derin pişmanlığı hissetmeden edemiyorum.
Bu sürekli sonsuz pişmanlık döngüsünden kurtulmanın bir yolu var mı? (Lütfen nazik ol, zaten kendimden nefret ediyorum)
Etiketler:
2 Yorum
Yorum Yaz
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
We are all full of ‘what-ifs’. There is no point looking back and reminescense. I have plenty too. But our paths are different once set out. We make the best of what we have and move on. The paths might converge one day.
Hey 🙂 I’m 26F and I’m in my final year of getting my bachelors too and I don’t have a “big girl job” yet either. I have a lot of regret about some of the decisions I’ve made and I know how hard it is to feel behind in your life. One of my best friend’s has already graduated with her masters and has a great job. One of my other friends has a good job, is married with a kid, and is getting ready to move into her new house. I hate the feeling of embarrassment I get every time I hang out with them and they’re telling me about everything they have going on in their lives and I have barely anything to say. I’m sure you get it too! I don’t have much advice, but I wanted to let you know you’re not alone. Hopefully we get through this and have our lives together by the time we’re 30! I wish you the best and you can always message me if you need to talk or vent❤️