O kadar bunaldım ki iç sesimi bile duyamıyorum.

Hepiniz, düşüncelerim yarışıyor ve aylardır öyle. Hepsini bir kenara atıp birinin dinlemesini sağlamam gerekiyor.

Kendimi o kadar bunalmış hissediyorum ki nereden başlayacağımı bile bilmiyorum. İşimden o kadar kopuk hissediyorum ki ya da belki de işimin kendimden o kadar kopuk hissettirdiğini söylemeliyim. Kurumsal (pazarlama) bir işte çalışıyorum ve her geçen an ruhumun kuruduğunu hissediyorum. Belki bu kulağa dramatik gelebilir ama her gün çok yorucu oluyor. 5 yıldır bu şirketteyim ve patronumun soğukkanlı olması, maaşımın makul olması ve şu anda yaptığım işten tamamen nefret etmem gibi bazı avantajlar var, ancak bununla birlikte gelen ve bana zarar veren tüm diğer kurumsal saçmalıklar da var. Toplantılar, drama, dedikodu üzerine yapılan toplantılar, daha fazla üretkenliğe yönelik bu sürekli baskı ve "kendini geliştirmek," Çok fazla para alan ve değişim adına her şeyi değiştiren üst kademedekiler vs. Dürüst olmak gerekirse buna daha fazla dayanamıyorum.

Kalbimde yaratıcı bir insanım ve her zaman da öyle oldum. Resim yapmayı ve sanat yapmayı seviyorum ama hayatım boyunca herhangi bir yaratıcı kariyere girersem sonunda evsiz kalacağım bana aşılandı. Lisede resim öğretmenim beni sanat okuluna başvurmam konusunda teşvik etti, ben de başvurdum ve bütçeme uygun burslar aldım. Gitme düşüncesi beni çok heyecanlandırdı ama ailem beni pratik bir şeyler okumaya ikna etti, ben de muhasebeye girdim (haha, hatta kullanmıyorum bile).

Bunca yıldır kendimden kaçtığımı hissediyorum (32F’im) ve ÅŸimdi kendimi kaybolmuÅŸ hissediyorum ve biraz endiÅŸeli çünkü 30’lu yaÅŸlarımdayım ve bunların hepsini çözmem gerektiÄŸini hissediyorum. Benim için iyi olan ÅŸeyler, harika destekleyici uzun vadeli bir partnerim olması, borcum olmaması ve hatırı sayılır miktarda para biriktirmem. Åžirketten kaçmam gerektiÄŸini hissettiÄŸim bu yarışan düşüncelere sahibim, ancak iÅŸ fırsatının sınırlı olduÄŸu bir HCOL bölgesinde (doÄŸu kıyısı) yaşıyorum ve sınırlı iÅŸlerden sadece bazıları makul bir geçim ücreti ödüyor (ticarette veya saÄŸlık sektöründe deÄŸilseniz). Sanat eserlerimi tüm gücümle kullanmaya ve tekrar satışa dönmeye dair hayallerim var (eskiden ara sıra gösteriler yapardım), ama günlük iÅŸimden vazgeçemeyecek kadar pratikçiyim. Ayrıca her zaman bir ruh saÄŸlığı danışmanı olmanın nasıl bir ÅŸey olacağını düşünüyorum, ancak yakınımda çok fazla lisansüstü program yok ve zaman ve maddi taahhüt düşüncesi beni caydırıyor.

Sanırım bunların hepsini dökmem gerekiyordu. Şu anda tüm bunları duyan tek kişi erkek arkadaşım ve ona saldırdığım için kendimi kötü hissediyorum. Dinlediğiniz için ve paylaşabileceğiniz her türlü söz için teşekkür ederiz. Umarım iyi bir gün geçirirsiniz. <3