30 yaşında umutsuzca perakendeye sıkıştı. İşe yaramaz bir yüksek lisans derecem var ve hiç kariyerim olmadı. Bunun olabildiğince iyi olmasından endişeleniyorum.

30 yaşındayım umutsuzca perakendede sıkışıp kaldım. Ä°ÅŸe yaramaz bir Yüksek Lisans (Siyaset) ve Lisans (Felsefe) derecem var, bu yüzden zaten üniversiteyi gördüm, borcum var ve bunun için gösterecek hiçbir ÅŸeyim yok. Hiçbir zaman bir kariyerim olmadı. Hala evimde yaşıyorum, çok düşük bir gelirim var ve neredeyse on yıldır bekarım. Ben de BirleÅŸik Krallık’ta yaşıyorum (ancak gönderilerim BirleÅŸik Krallık alt dizinlerinde görünmüyor).

Kendime koymaya çalıştığım her yolda başarısız oldum.

Rolleri yazmayı denedim – çoÄŸunlukla teklif yazmayı. Bir portföy oluÅŸturmak için 1000’lerce saat harcadım, bazı gönüllü ve serbest yazarlık çalışmaları yaptım. Bazı çevrimiçi kurslar yaptım (ki bunlar muhtemelen deÄŸersizdi). Hiç bir ÅŸey. Ä°ÅŸe alım görevlileri yazma becerilerimi umursamıyor.

Sivil hizmeti denedim. Devlet memuru arkadaşlarımın kişisel beyanlarımı inceledikten ve onların tavsiyelerini aldıktan sonra bile (kendimi daha fazla satmak, her beyanı gereksinimler ve görevler listesine göre uyarlamak) AO rolleri için sürekli reddedildim.

Yöneticiye geçmeyi denedim. CV’mde devredilebilir becerileri açıkça vurgulamama ve iÅŸ tanımı dilini kullanmama raÄŸmen deneyim eksikliÄŸi nedeniyle sürekli reddedildim. Bir keresinde bir iÅŸe alım uzmanı bana, eÄŸitim ve yazma deneyimim nedeniyle CV’min yönetici iÅŸe alım görevlilerinin "kapatmak" Böyle bir rolden sıkılacağımı düşüneceklerdi.

Üniversite yöneticisini denedim. Yukarıya bakın.

Ayrıca işe alım uzmanlarıyla konuşmayı, ulusal kariyer hizmetlerinden geçmeyi, ağ oluşturmayı, özgeçmişimi yaklaşık on kişiye (aile dostları, işe alım görevlileri, özgeçmiş yazarları, kariyer uzmanları dahil) kontrol ettirmeyi denedim. Getirilerin azaldığı noktaya ulaştım.

Bir beceri öğrenmeyi düşündüm, ancak yazmaya harcadığım çabanın miktarı ve bunun potansiyel müşteriler üzerinde çok az etkisi olması (ve yine de bu konuda çok iyi olmamam) göz önüne alındığında, bu beceriye harcayacağım çabanın karşılığını vereceğinden emin değilim.

Bana geri dönen tek yer, düşük maaşlı, az ilerlemeli ve çalışmak için berbat ortamlar olan çağrı merkezleridir. Yapmak istediğim bir şeye adım atmak için bu işlerden birini kullanabileceğime pek güvenmiyorum.

Bazı insanlar bana geçici çalışma yapmamı da söylüyor ama bu, bu korkunç piyasada iş güvenliğimden vazgeçmem anlamına geliyor (ve zaten başvurduğum geçici işler için de reddedildim).

Ayrıca birkaç kez NHS akıl sağlığı hizmetlerinden geçtikten sonra neredeyse bir yıldır özel bir terapistle görüşüyorum. Terapistim işinde gerçekten çok iyi ve başa çıkma stratejileri ve ileriye dönük yollar hakkında konuştuk ama sonuçta benim acım düşük maaşlı olmaktan ve tatmin edici olmayan bir işte çalışmaktan kaynaklanıyor. Bir süredir aynı şeyleri konuşuyoruz ve bu sorunların temel nedeninin benim olaylara bakış açımdan değil, kendi durumumdan kaynaklandığını biliyorum.

Benim gibi çalışkan ve zeki bir adamın nasıl bu duruma düştüğünü bilmiyorum. Üniversiteden sonra bir süre perakende ve otelcilik sektöründe çalışan birçok insan tanıyordum ama sonunda yollarını buldular. Hâlâ 21 yaşımdayken olduğum aynı durumda olduğum gerçeğinden nefret ediyorum; hâlâ benden on yaş küçük insanlarla çevrili olarak perakende satışta çalışıyorum, hâlâ evde yaşıyorum, hâlâ hüsrana uğramış durumdayım. Yanlış derece konularını seçtiğimi hissediyorum ve şu anda bir sürü borç ve hayal kırıklığıyla sıkışıp kaldım.

Hiç flört hayatımın olmadığından bahsetmiyorum bile. Biriyle bir uygulama üzerinden konuÅŸmayı baÅŸarabilirsem, kariyerimin olmadığını öğrendiklerinde anında beni hayalet olarak göreceklerini düşünüyorum. Benim yaşımdaki hangi kadın maddi durumu iyi olmayan biriyle çıkmak ister ki? Ve eÄŸer yolumu bulmayı baÅŸarırsam, mali açıdan güvende olmama muhtemelen hâlâ 3-5 yıl uzağımda olduÄŸunu biliyorum, bu yüzden muhtemelen ilk düzgün iliÅŸkimi kurmak için 30’lu yaÅŸlarımın ortalarına kadar beklemem gerekecek.

Perakendecilikten o kadar çok sıkıldım ki. Garip saatlerden nefret ediyorum (bu yüzden sosyal hayatım olamaz), çok düşük maaştan bıktım ve her gün işten sonra eve bitkin dönmekten bıktım (bu yüzden hayatımı düzeltecek veya hobilerime odaklanacak enerjim yok). Ancak yüzlerce başarısız başvurudan sonra bunun benim için ne kadar iyi olduğunu düşünmeden edemiyorum. Herkesin iyi maaş alması veya sevdiği bir işte çalışması gerekmediğini ve dişlerimi gıcırdatmam gerektiğini ve a) bir gün bir şeylerin olacağını ummam gerektiğini, b) durumumla başa çıkmayı öğrenmem gerektiğini kabul etmem gerekecek.

Son zamanlarda bir öğretmen yetiÅŸtirme kursuna baÅŸlamayı düşünüyordum, ancak 2027’de 32 yaşımda bitireceÄŸim. Ä°ki yıl daha evde yaÅŸamak zorunda kalacağım ve bu süre boyunca meteliksiz kalmaya katlanacağım, ancak 31 bin sterlinle baÅŸlayacağım ve birkaç yıl sonra 40 bin sterlin olacağım (ortalama bir maaÅŸ, ki bu fena deÄŸil ve perakende satışta olacağımdan çok daha fazla). Ama hayatımın geri kalanında 25-30 bin £ kazanmaktan baÅŸka tek seçeneÄŸin bu olması biraz utanç verici.

Ne yapmamı tavsiye edersiniz? Bir tür plan oluşturmam gerektiğini biliyorum, ancak geçmişte farklı şeyler denemekten dolayı katlandığım sayısız başarısızlık, denemeye yönelik tüm motivasyonu tamamen mahvetti.