Duman ve geçici motivasyonla koşmak

Bu yılın başlarında tıp alanıyla ilgili önlisans eğitimi almak için okula geri dönme kararı aldım. Bu kararı tamamen çaresizlikten verdim ve finansal köleliğin kaderinden kaçabileceğime dair umutlarım vardı. Okula başladıktan bir yıl sonra, sadece bu alana tutkumun olmadığını değil, aynı zamanda kendimi motive etmek için kullandığım şeylere karşı da tutkum olmadığını fark ettim. Eyalet dışında kendi evimin olması, aşk hayatımı geri kazanmam, hobi masraflarım için paramın olması, ailemi gururlandırmam.

Aslında bunların hiçbirini umursamıyorum. Eğlendiğimi ve bu dünyaya yapmak için gönderildiğim şeyi yaptığımı hissediyorum. Kısa ama saf bir hayat yaşayan bir ortaçağ köylüsü olmalıydım. Modernitenin yıkıntıları arasında yaşamakla ilgilenmiyorum. Zaten gençliğimin büyük bir kısmını terapide, ilaçları deneyerek falan geçirdim ama bu çok büyük bir zaman kaybıydı ve antidepresanların ne yazık ki beynimi daha da kötü yönde değiştirdiğine inanıyorum. Meslekteki psikopatlarla baş edemiyorum, herhangi bir mühendislik dalına yetecek kadar akıllı değiller ve teknoloji bugünlerde çıkmaz bir sokak. Silahlı kuvvetlere katılmak mı? Hayır teşekkürler, dürüst olmak gerekirse bugün ölmeyi tercih ederim.

Ne yapmalıyım? Tutkularınızın peşinden koştuğunuz günler geride kaldı ve aksini söyleyenler ya samimiyetsizdir ya da yetenekli olup kazançlı bir işe girecek kadar şanslıdırlar.