27, Üniversiteye Döndüm, Hala Kayıp, Meteliksiz ve Üzgünüm Sadece Her Şeyi Anlamaya Çalışıyorum.

Kendimi geç olgunlaşan biri olarak gördüğümü ve ne yapmak istediğime karar vermekte zorlandığımı söylemek istiyorum. Şu anda lisans yolum veri ve programlama üzerine, ancak büyümek hiçbir zaman ilgi alanım olmadı. Kendimi bir çıkmaz sokak fast food işinden diğerine çalışırken bulmaktan ve mükemmel cevabın ayağıma gelmesini beklemekten yoruldum.

Ayrıca yalnızlık, kalp kırıklığı, DEHB, depresyon, hormonal dengesizlik ve tüm bu eğlenceli şeylerle de mücadele ediyorum. Yani anladım. Berbat bir durum ve üzerinde bulunduğum yolun istediğim bir şey olup olmadığı konusunda henüz hiçbir fikrim olmasa da bir şekilde hala ilerlemeye devam etmeye çalışıyorum, sadece keşfediyorum.

İşin iyi yanı, ne istemediğimi biliyorum ve gerçekten finansal istikrar ve güvenlik istiyorum; bu, kendi ebeveynlerimin bana büyürken veremediği ve benim bile kendime vermekte zorlandığım bir şey.

Beslenme, insan vücudu ve etki yaratma konusunda oldukça tutkuluyum ama kendi refahım adına da ön saflarda olmak istemem.

Her alanın kendi sorunları var ve şu anda her şey o kadar belirsiz geliyor ki, F deyip, keşfetmeye ve ilerlemeye devam ederken, eğlenceli olan şeyin yani hayatın ne olduğunu çözebiliriz.

Yalnız olmadığın için bunu burada bırakmak istedim. Şu anda kilo vermek, yeni teknik beceriler öğrenmek ve bu becerilerde uzmanlaşmak ve istemediğim zamanlarda bile uyanıp ortaya çıkma cesaretine sahip olmak üzerinde çalışıyorum.

Buraya Binadaki Sadece Cinayetler programından bir alıntıyla bırakıyorum: “Zaman ayırmayı göze alabilirsin. Yapmayı göze alamayacağın ÅŸey onu boÅŸa harcamak.”