31 yaşındayım. Çok şey başardım ama hiçbir şey…

Daha fazlasını başaramadığım için kendimi yargılıyorum.

Şu anda elde ettiğim şey: – 73 kez kan plazması bağışladım. – Banka hesabımda 12.000 euro var. – Almanca ve İngilizce yeterliliğine ulaştım. – Ayrıca lisans, yüksek lisans ve stajyerlik diplomam var. – Almanya’da daimi oturum aldım ve vatandaşlık başvurusunda bulundum – Her ay 700 Euro tasarruf edebilirim

Ama hayatımdaki her şey dilediğim kadar güzel değildi. 19 yaşımda Almanya’ya geldim. Gerçekten çok çalıştım ve gençliğim çoğunlukla ders çalışmaya ve hafta sonları çalışmaya adanmıştı. İş yüküm çok fazlaydı ve neredeyse hiç boş zamanım yoktu.

25 yaşımdayken tükenmişlik yaşadım ve ne yazık ki artık okuduğum alanda çalışmak istemedim.

Eğitimimi bırakıp sanayide makine operatörü olarak iş bulmak istedim; vizem üniversiteye bağlı olduğu için ne yazık ki bu mümkün olmadı. Her günden nefret ediyordum ama sırf Almanya’da kalma hakkına sahip olmak için çalışıyordum.

Almanya’da kalmak istiyorsam diplomama göre çalışmak zorundaydım; pandemi sırasında alanımdaki iş piyasası acımasızdı ve her yerde reddedildim.

Almanya’da kalmam için tek şansım çıraklıktı (Ausbildung), Almanya’da bu, üniversitede çalışma ve teori eğitiminin bir karışımı. Ausbildung’u çevre koruma veya endüstri alanında bulmak istedim, 2021’de tonlarca başvuru gönderdim ve her yerde reddedildim. Böylece Ausbildung’u fast food restoranında buldum.

Evet berbat bir şey ama Almanya’da kalmak istiyorsam her türlü Ausbildung’u yapmak zorundaydım. Zehirli bir iş yeriydi ve yöneticiler bana her gün sözlü tacizde bulunuyordu. Ausbildung’a ayırdığım 10 günün 9 gününü çalışarak, 1 gününü okulda geçirdim. İşyerinde kesinlikle hiçbir şey öğrenmedim ve ucuz işçi olarak kullanıldım; herkesle tamamen aynı işi yaptım ve asgari ücretin yalnızca yarısını aldım.

Ama bu boktan Ausbildung sayesinde kalıcı oturma izni alabildim. Daha sonra hemen istifa ederek fabrikada makine operatörü olarak sevdiğim işi buldum.

İronik bir şekilde makine operatörü olarak kirayı ödedikten sonra 1400 Euro’ya sahibim, çünkü ucuz dairelerin olduğu nispeten küçük bir kasabada yaşıyorum. Üniversitede okuduğum alanda çalışsaydım, kira ödedikten sonra aynı parayı kazanırdım çünkü bu tür işler ancak apartman dairelerinin çok pahalı olduğu büyük şehirlerde var.

21 yaşımdayken kadınlarla tek bir ilişkim oldu ve o da oldukça şanssızdı. Ne yazık ki hala yalnızım; sosyal çevremdeki tüm kadınlar evli ve flört uygulamaları çöp.

Aslında durumum çok da kötü değil ama hayatımda yeterince başaramadığıma dair kalıcı bir his var içimde.