30 ve hemÅŸire olma hayalini takip etmekten korkuyor

Şu anda hayattaki yönümle gerçekten mücadele ediyorum. 30 yaşındayım ve farmasötik reklamcılıkta kurumsal bir iş çalışıyorum ve neredeyse on yıl sonra çok yorgun ve yandım. Küçük bir girişimde benden çok şey talep eden bir yönetim pozisyonunda çalışıyorum ve aşırı çalışması kolay. Çok çalışmayı umursamıyorum; Çok motive oldum ve sıkı çalışma için yüksek bir toleransım var, elbette şirketimin sevdiği. Nihayetinde tükenmişliğe yol açan şey, bu işte çok çalışmam ve dünya üzerinde 0 olumlu etki yaratmam. Bize ödeme yapan ilaç şirketlerini destekleyen mesajları iterek şirketim için para kazanıyorum. İşim çok önemli ve anlamsız, zaman zaman gerçek gelmiyor. Faturalarımı ve sonra bazılarını ödeyebilirim, ama para odaklı bir insan değilim, bu noktada zam atmayı umursamıyorum. Para bana mutluluk veya memnuniyet getirmiyor. Her gün yardım edemiyorum ama dünyadaki insanların uğraştığı tüm gerçek sorunları düşünün ve haftada 40 saatten fazla zaman harcıyorum, insanlarla farmasötik reklamlar hakkında e -posta ile tartışıyorum.

Üniversitedeyken, gerçekten insanlara yardım etmeye yol açan bir yol bulmak istedim. Psikoloji, sosyal hizmet, erken çocukluk eğitimi ve özel eğitimi araştırdım. Hayattan en kalıcı anılarımdan bazıları savunmasız nüfuslara yardım ettiğim zamanlardan geldi: Bir çocuk hastanesinde ve körlüğü olan insanlar için bir okulda gönüllü oldum ve bu deneyimleri bu güne sevgiyle hatırladım. Ancak, nihayetinde bu kariyerlerin hiçbirini takip etmedim ve liberal sanat derecesi (İngilizce) aldım çünkü insanların bu meslekler hakkında anlattığı hikayelerden korktum; Minnetsiz oldukları, iyi ödeme yapmadıkları, stresli ve bazen travmatik oldukları.

Åžimdi buradayım, kesinlikle anlam, amaç veya memnuniyetin kısır olan bir kariyer saÄŸlayan bir iÅŸle. Stres ve mutsuzluktan kaçınmak için fedakar bir meslek takip etmekten kaçındım ve kendimi yine de derinden tatmin edici ve dürüst olmakla eÅŸleÅŸtirilmiÅŸ bir stres ve mutsuzluk hayatı yaşıyorum, hale geldiÄŸim kurumsal shill’e baktığımda biraz utanç verici.

Yani şimdi burada düşünüyorum, kaybetmek için ne kaldım? Yaklaşık beş yıldır hemşireliğe bakıyorum. Mevcut çalışmamın bilim bölümünden keyif aldım. Zeki, zaman yönetimi ile iyiyim ve insanlarla iyiyim ve kariyerimde yaşadığım hastalarla karşılaşmalar sırasında onlarla daha fazla zaman geçirmek istedim. Okula geri döndüğümde bu mali bir adım olurdu, ancak krediler olmadan okula geri dönmek için yeterli param var. Ayrıca okula giderken yarı zamanlı bir okul öncesi çalışma teklif aldım. Hayatımın bu yeni bölümü hizmetle dolu ve gerçek sorunları olan insanlara yardım etmek ve belki de onları rahatlatmak için birisinin elini tutsa bile, dünyada bir çeşit fark yaratabilir.

Erken yetişkinliğimin aynı korkuları kaçınılmaz olarak burada sürünüyor. Çok fazla fedakarlık isteyen, düzenli olarak tükenmişliğe yol açan ve aynı zamanda kırık ve sömürücü bir sağlık sisteminin kaprisinde olan bir kariyere dalmak için rahat olduğum şeyden vazgeçmekten korkuyorum. Ama şimdi hayatıma baktığımda, sanırım başka ne var? Bu öznel ama benim için, yıllarca düşündükten sonra, hayatta başkalarına hizmet etmek ve acıyı azaltmak için elimden geleni yapmaktan başka bir amaç görmüyorum. Para istemiyorum, yeni bir araba ya da plaj evi istemiyorum, süslü tatiller istemiyorum. Hayatımı yardıma ihtiyacı olan insanlara karşı nazik olmak istiyorum ve sonra eve gidip nakış yapmak ve kocamı sarmak ve kedilerimi evcilleştirmek istiyorum.

Bir hizmet ve fedakarlık hayatını romantikleştiriyor muyum? Hemşirelikte çimlerin daha yeşil olacağını sanmıyorum. Sanırım muhtemelen şimdi yaptığımdan çok daha zor olacak. Ama hayatımın geri kalanını şimdi çok az sonucu olan kariyerimde geçiremem. Eğer stresli ve mutsuz kalacaksam, en azından bir şeye değer olmasını istiyorum.