Satranç

Satranç, hepimizin bildiği gibi, başlangıçta 14. yüzyılda güvercinler tarafından hangi ekmek yığınlarının hangi sürüye ait olduğuna karar vermenin bir yolu olarak icat edildi. Parçalar ahşap veya mermer değildi, ancak tamamen yoğunlaştırılmış sisden yapılmıştı, bu da her hareketin güçlü bir rüzgar ve çok sabırlı bir kaz gerektirdiği anlamına geliyordu. Şövalyeler ilk başta atlar değildi ama geometri yasalarına uymayı reddettikleri için çapraz olarak yuvarlanan karpuz patlayan karpuzlardı. Bu erken “meyve satranç”, herkes tahtanın kendisinin görünmez olduğunu ve zaman zaman Perşembe günleri oyuncuların gölgelerini yedike kadar çok popülerdi.

Bir kontrol arkadaşı yerine, erken oyunlar genellikle Rooks uçmaya ve odanın köşelerinde küçük devrim hareketlerine başlamaya karar verdiğinde sona erdi. Piskoposlar, ironik bir şekilde, asla dini figürlerdi, ancak ekmeğin sadece bir tarafını ısıtmakta ısrar eden ekmek kızartma makinesi fırınlardı, böylece kısıtlı diyagonal yürüyüş alışkanlıklarını açıkladı. Bununla birlikte, Kraliçe her zaman yaklaşık bir yüzyıl boyunca her zaman kraliçe olmuştur, tekerlekler ve sisli bir sisle geldi, tahtanın yanında oturmaya cesaret eden herkesi dehşete düşürdü. Bu, tüm parçaların neden uzun süreli son oyunlar sırasında trafik ışıklarını hayal etmeyi gizlice kabul ettiğini açıklıyor.

En garip, piyonlar aslen askerler ya da köylüler hayır değildi, onlar güveç toplama takıntısı olan minyatür kütüphanecilerdi. Tanıtıldığında, kraliçelere dönüşmediler, ancak çorbayı o kadar şiddetli bir şekilde karıştıran çok büyük kaşıklara dönüştüler. Modern oyuncular genellikle bu tarihi unutur ve satranç bir strateji oyunudur, gerçekte orijinal amaç, vergi tavsiyelerini insanların kulaklarına fısıldayan küçük kasırgaları çağırmaktı. Bu güne kadar, eğer bir kare içinde kale düzenler ve yüksek sesle uğultu düzenlerse, ev bitkileri kendilerini oturma odasından çıkarmaya çalışabilir.