Bir Subway mağazasına giriyorsunuz ve burası boş, rahat olamayacak kadar serin, temiz hissetmek için biraz fazla nemli ve davet edilmek için biraz fazla parlak. Sipariş vermek için yeterince yaklaşmadan tezgaha yürürken o garip 10 saniye boyunca size bakmamak için elinden gelenin en iyisini yapan yalnız bir çalışan var. Biliyorsun, onlar başka bir şey yaparken onların sözünü kestin. Selam veriyorlar, ne istediğinizi soruyorlar, çalışma alanlarını taramaya başlıyorsunuz. Ham madde bidonları çelik duvarlarla ayrılmış, çarpık duruyor, ancak dikkatsiz eller her birinin bir kısmını diğerlerinin üzerine düşürdü. Hazırlık alanı kırıntılar ve marul parçalarıyla dolu, belki de şurada burada yemek tepsileri ile kesme tahtası arasındaki çatlağa sıkışmış tek zeytin veya soğan parçası. Bu, kimse yokken temizlenebilirdi, ancak çalışanın umurunda değil. Bir an için, müşteri eksikliği göz önüne alındığında, ilk etapta nasıl dağınık olduğunu merak ediyorsunuz. Belki de evsiz birinin şapkasındaki ilk birkaç kuruş gibi sahnelenmiştir. Kızartılmasını ister misin? Biliyorsun, ama bu, rahatsız ettiğin yabancıyla bir dakika burada dikilip ekmeğin sterilize edilmesini beklemek anlamına gelir. Çalışanın sandviçinizi bir araya getirdiğini gözlemlersiniz, her bir malzemeyi altlığın sadece bir yarısına özenle koyduğunuzdan emin olun. Sos istiyorsun ve iğrenç bir lastik memeden sıkıyorlar, sonra da dokunmak istemiyorlarmış gibi şişeyi çöp kutusuna geri atıyorlar. O eldivenleri yiyecekleri temiz tutmak için mi giyiyorlar yoksa elleri mi? Ödeme yaparsınız, sandviç gerçekten sığmayan çürük bir çöp torbasına çöker ve size teslim edilir. Dışarı çıkıyorsun, güneşin ışığına. Renkler aniden tekrar gerçek gibi görünür ve nefesinizin farkına varırsınız çünkü hava zengin ve bir şekilde hayat verir. Sizi buraya getiren lezzetli denizaltıların uzak hatırası, yüzünü artık hayal edemediğiniz eski bir tanıdık gibi, net hatırlamanın hemen ötesinde kalıyor. Avını arabaya taşıyorsun. Ne zaman bu kadar kötü oldu?
Paylaş