sabahları değil matemi seviyorum aslında sadece. sikik güneşi değil güneşin olmayışını seviyorum. nihili seviyorum. tanımlanamayanı seviyorum. her gün gece son seferine bindiğim otobüsteki insanların saçma sapan yürüyüşlerini ve vasıfsızlıklarını seviyorum. eve benzeyen çatısı damlatan şeyimi de seviyorum. duvarlarımın dibindeki deliklerden çıkan ve bilerek sırf üzerime çıkmasınlar diye salonun ortasına yiyecek bir şeyler bıraktığım fare dostlarımı seviyorum mesela. yalnız ölecek olmamın gerçekliğini seviyorum. hiç bir zaman benimle olmayacak sınıftaki aşık olduğum kızları seviyorum mesela. namlusu şişik çiftemi ve kafama namlusunu dayadığımda beni yarı yolda bırakmayacağını bilişimi seviyorum. tanımadığım insanların bahçelerinden arakladığım elmalarla yaptığım şaraplarımı seviyorum mesela. aslında her şeyi seviyorum. galiba tek sevmediğim şey kendimim aslında. çiftem ve ben belki mutlu oluruz sonunda. o tek amacını, ben de tek başaramadığım amacımı; yaşamayı sonlandırabilirim mesela.
Paylaş