Selam ben Ali 11 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Basketbolu seviyorum. Okulu sevmiyorum çünkü orada mutlu değilim. Mutlu olamıyorum. Geçen gün koridorda yürürken bizim okul müdürü Necmettin bey bana bağırdı. Ne işin var ders saatinde dışarda diye. Ona dersimizin boş oldugunu ve tuvalete gittiğimi söyledim. Bağırdı, kızdı ve beni sınıfıma yolladı. Birdaha yaparsam işlem yapacakmış hakkımda.
Ertesi gün okula erkenden geldim. Tuvalete girip duvara büyük harflerle Arapça birşeyler yazdım. Google çeviriden baktığıma göre Türkçesi ” şeytanın seni izlediğini unutma” yazıyordu. Aynı yazıyı fotokopi çektirip beden derslerinde gizlice öğrencilerin çantasına koydum. Bazen yürürken yere atıyordum. Bazen de okuldaki öğrencilere anonim olarak mesaj yolluyordum. Sonra açılmak istedim. Daha geniş çaplı bir hareket yapmak. Okula gidip gelirken kullandığım otobüslerde de aynı kağıtları bırakmaya başladım. Mesela okul olarak etkinliğe gittiğimiz yerlerde de bırakıyordum bir kere piknikte masaların arasına sıkıştırmıştım.
Geçen gün anonim birisi bana arapça ” şeytanı tanıyorum ” yazdı. ” Ta kendisiyim ” dedim aynı dilde.
” Emrinizdeyim efendim ” diye cevap verdi. O zaman bir karar verdim. Örgütlenmem lazımdı. Bir süre onunla iş yaptık. Ben arapça yazılar yazıp paket halinde bir yere koyuyordum o da dağıtıyordu. Artık halka açık alanlarda ilan gibi asmaya başlamıştık. Kameraların görmediği yerlere asiyorduk. Sadece aynı cümle değil farklı cümleler üretiyorduk. İşte, şeytanın nefesi ensende. Küçük çocukların ölmesi iyi birşey. İblisin gözleri bedenimi yakıyor. Ailelerinizi gizlice öldürün. Vs vs…
Artık camilere girmeyi istiyordum. Evimize yakın bir camiye gitmeye basladim. Okul olmadığı zamanlar sürekli oradaydım. Biz namaz kılarken benim eleman da ayakkabıları ters çeviriyordu. Çocuk çok işime yarıyordu ama asla yüz yüze gelmeyi istememiştim.
Camiden olumlu tepkiler aldık. İmam bey cuma hutbesinde bazı kağıtlar bulduğunu bunun hoş bir şaka olmadığını ve kanunda suç olduğunu falan söyledi. O sırada cemaatten birisi söz isteyip konuşmaya başladı: hocam benim oğlum da o kağıtları okulunda görmüş. Şehirde de görüldüğü söylentileri var. Biz ailecek tedirginiz. Bu gâvurların işi olmasın ?
İmam bey : haklısın müslüman kardeşim her yerde bu mesajlar mevcut. Artık camilere de girdi bu ahlaksızlar. Ama kiliselerde hiç öyle birşey yokmuş. Geçen gün köşedeki kilisenin papazın sordum. Bizim buralarda olmaz öyle şeyler dedi. Bana kalırsa bu kiliselerin kapanması lazım kesin onların işleri bunlar.
2 dini birbirine düşürmekten daha iyi ne olabilirdi ki. Hemen plan yapmaya başladım. Gecenin birinde imam beyin evine gittim. Tüm gücümle kapısına vurup zilini çalmaya başladım. Sesler duyduğumda arkamda bıraktığım kağıt kalmıştı. Kağıtta : şeytan bizim tarafımızda. Bu savaşı kaybettiniz. Artık çekilin. Yazıyordu. Altında da hristiyan düzeni diye birsey yazmıştım. Aynısının İslam birligi adı altında kiliseye bıraktım. Ertesi gün iki din adamı mahalle kahvesinde hararetli bir tartışmaya tutuldular. Tabi ki müslüman adamlar, papaz beyi konuşturtmuyorlardı. İki taraf da ben yapmadım sen yaptın diyordu.
Şeytanın oynama zamanı gelmişti. Bir gece imam bey evine girerken sinsice arkasından yaklaşıp onu bıçakladım. Defalarca hem de. Hemen kaçarak uzaklaştım.
Ertesi sabah okula gitmek için uyandım. Yüzümü yıkayıp üstümü giydim. Annemin hazırladığı mısır gevreğini yiyip kapıyı çekip çıktım. Kiliseden silah sesleri geliyordu. Hemen oraya doğru ilerledim. 10-15 kişilik bir grup çık dışarı diye bağırıyordu. Ses yapmak için havaya ateş ediyorlardı. Polis sesleri duyuldu uzaktan. Kargaşa sesi uzaklaştı ve soğuk-sert otorite yaklaştı. Polis bırakın silahları diyerek tabancasını çıkartıp kaldırın ellerinizi teslim olun diye bagirdı. Ellerini kaldıran birkaç kişi özür dilemeye başladı. O sırada birisi polise ateş etti. Polis bey yaşadığına pişman olmuşcasına yere yığıldı. Sessizce onun yanına gidip iyi misiniz dedim ve evine git lütfen diyip gözlerini kapattı.
O anda uykum gelmeye başladı. Sanki uykuluymuşum ve çok yorgunmuşum gibi yere uzandım. Ah rahat uyku ne tatlı şeydi. Pamuk gibi olmuştum. Sokağın ortasında yatmıştım hem de. Sonra ensem acımaya başladı. Elimi zor bela oraya götürdüğümde kanadığını fark ettim.
Acıyla bağırmaya başladım. İmdat yardım edin. Yaptığım herşey için özür dilerim kağıtları ben yaptım sadece şaka olsun diye yapmıştım imamı da şaka olsun diye öldürdüm. Vücudumun yanmaya başladığını hissettim. Yanıyorum diye bağırdım. Kimse yardıma gelmedi. Kimse duymadı. Karanlık yükseldi sessizlikle beraber.
Birkaç dakikanın ardından bir odadaydım. Hareket edemiyor gözlerimi ceviremiyordum. Tek bir noktaya bakıyor gibiydim. Sesler duymaya başladım. İmdat yardım edin diye bağırdım kimse duymadı. Birisi önümden geçti. Dolap gıcırtısına benzer bir ses duydum. Eline bir kıyafet alıp karşıma geçti ve bana doğru bakarak gülümsedi çocuk. 10-11 yaşlarındaydı. Güzel bir yüzü vardı. Annesi odaya girdi. Bu güzel olmuş diyip yanağından öptü çocuğunu. Müdüründen özür dile birdaha da derste sınıftan çıkma dedi çocuğuna. Tamam annecim diyip bana bakmaya başladı.
Ve kulaklarımı sağır edercesine çınlatan şu kelimeleri söyledi. ” Beni izlediğini biliyorum”
Selam ben Ali 11 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Basketbolu seviyorum. Okulu sevmiyorum çünkü orada mutlu değilim. Mutlu olamıyorum. Geçen gün koridorda yürürken bizim okul müdürü Necmettin bey bana bağırdı. Ne işin var ders saatinde dışarda diye. Ona dersimizin boş oldugunu ve tuvalete gittiğimi sDevamını oku
Selam ben Ali 11 yaşındayım. Ortaokula gidiyorum. Basketbolu seviyorum. Okulu sevmiyorum çünkü orada mutlu değilim. Mutlu olamıyorum. Geçen gün koridorda yürürken bizim okul müdürü Necmettin bey bana bağırdı. Ne işin var ders saatinde dışarda diye. Ona dersimizin boş oldugunu ve tuvalete gittiğimi söyledim. Bağırdı, kızdı ve beni sınıfıma yolladı. Birdaha yaparsam işlem yapacakmış hakkımda.
Ertesi gün okula erkenden geldim. Tuvalete girip duvara büyük harflerle Arapça birşeyler yazdım. Google çeviriden baktığıma göre Türkçesi ” şeytanın seni izlediğini unutma” yazıyordu. Aynı yazıyı fotokopi çektirip beden derslerinde gizlice öğrencilerin çantasına koydum. Bazen yürürken yere atıyordum. Bazen de okuldaki öğrencilere anonim olarak mesaj yolluyordum. Sonra açılmak istedim. Daha geniş çaplı bir hareket yapmak. Okula gidip gelirken kullandığım otobüslerde de aynı kağıtları bırakmaya başladım. Mesela okul olarak etkinliğe gittiğimiz yerlerde de bırakıyordum bir kere piknikte masaların arasına sıkıştırmıştım.
Geçen gün anonim birisi bana arapça ” şeytanı tanıyorum ” yazdı. ” Ta kendisiyim ” dedim aynı dilde.
” Emrinizdeyim efendim ” diye cevap verdi. O zaman bir karar verdim. Örgütlenmem lazımdı. Bir süre onunla iş yaptık. Ben arapça yazılar yazıp paket halinde bir yere koyuyordum o da dağıtıyordu. Artık halka açık alanlarda ilan gibi asmaya başlamıştık. Kameraların görmediği yerlere asiyorduk. Sadece aynı cümle değil farklı cümleler üretiyorduk. İşte, şeytanın nefesi ensende. Küçük çocukların ölmesi iyi birşey. İblisin gözleri bedenimi yakıyor. Ailelerinizi gizlice öldürün. Vs vs…
Artık camilere girmeyi istiyordum. Evimize yakın bir camiye gitmeye basladim. Okul olmadığı zamanlar sürekli oradaydım. Biz namaz kılarken benim eleman da ayakkabıları ters çeviriyordu. Çocuk çok işime yarıyordu ama asla yüz yüze gelmeyi istememiştim.
Camiden olumlu tepkiler aldık. İmam bey cuma hutbesinde bazı kağıtlar bulduğunu bunun hoş bir şaka olmadığını ve kanunda suç olduğunu falan söyledi. O sırada cemaatten birisi söz isteyip konuşmaya başladı: hocam benim oğlum da o kağıtları okulunda görmüş. Şehirde de görüldüğü söylentileri var. Biz ailecek tedirginiz. Bu gâvurların işi olmasın ?
İmam bey : haklısın müslüman kardeşim her yerde bu mesajlar mevcut. Artık camilere de girdi bu ahlaksızlar. Ama kiliselerde hiç öyle birşey yokmuş. Geçen gün köşedeki kilisenin papazın sordum. Bizim buralarda olmaz öyle şeyler dedi. Bana kalırsa bu kiliselerin kapanması lazım kesin onların işleri bunlar.
2 dini birbirine düşürmekten daha iyi ne olabilirdi ki. Hemen plan yapmaya başladım. Gecenin birinde imam beyin evine gittim. Tüm gücümle kapısına vurup zilini çalmaya başladım. Sesler duyduğumda arkamda bıraktığım kağıt kalmıştı. Kağıtta : şeytan bizim tarafımızda. Bu savaşı kaybettiniz. Artık çekilin. Yazıyordu. Altında da hristiyan düzeni diye birsey yazmıştım. Aynısının İslam birligi adı altında kiliseye bıraktım. Ertesi gün iki din adamı mahalle kahvesinde hararetli bir tartışmaya tutuldular. Tabi ki müslüman adamlar, papaz beyi konuşturtmuyorlardı. İki taraf da ben yapmadım sen yaptın diyordu.
Şeytanın oynama zamanı gelmişti. Bir gece imam bey evine girerken sinsice arkasından yaklaşıp onu bıçakladım. Defalarca hem de. Hemen kaçarak uzaklaştım.
Ertesi sabah okula gitmek için uyandım. Yüzümü yıkayıp üstümü giydim. Annemin hazırladığı mısır gevreğini yiyip kapıyı çekip çıktım. Kiliseden silah sesleri geliyordu. Hemen oraya doğru ilerledim. 10-15 kişilik bir grup çık dışarı diye bağırıyordu. Ses yapmak için havaya ateş ediyorlardı. Polis sesleri duyuldu uzaktan. Kargaşa sesi uzaklaştı ve soğuk-sert otorite yaklaştı. Polis bırakın silahları diyerek tabancasını çıkartıp kaldırın ellerinizi teslim olun diye bagirdı. Ellerini kaldıran birkaç kişi özür dilemeye başladı. O sırada birisi polise ateş etti. Polis bey yaşadığına pişman olmuşcasına yere yığıldı. Sessizce onun yanına gidip iyi misiniz dedim ve evine git lütfen diyip gözlerini kapattı.
O anda uykum gelmeye başladı. Sanki uykuluymuşum ve çok yorgunmuşum gibi yere uzandım. Ah rahat uyku ne tatlı şeydi. Pamuk gibi olmuştum. Sokağın ortasında yatmıştım hem de. Sonra ensem acımaya başladı. Elimi zor bela oraya götürdüğümde kanadığını fark ettim.
Acıyla bağırmaya başladım. İmdat yardım edin. Yaptığım herşey için özür dilerim kağıtları ben yaptım sadece şaka olsun diye yapmıştım imamı da şaka olsun diye öldürdüm. Vücudumun yanmaya başladığını hissettim. Yanıyorum diye bağırdım. Kimse yardıma gelmedi. Kimse duymadı. Karanlık yükseldi sessizlikle beraber.
Birkaç dakikanın ardından bir odadaydım. Hareket edemiyor gözlerimi ceviremiyordum. Tek bir noktaya bakıyor gibiydim. Sesler duymaya başladım. İmdat yardım edin diye bağırdım kimse duymadı. Birisi önümden geçti. Dolap gıcırtısına benzer bir ses duydum. Eline bir kıyafet alıp karşıma geçti ve bana doğru bakarak gülümsedi çocuk. 10-11 yaşlarındaydı. Güzel bir yüzü vardı. Annesi odaya girdi. Bu güzel olmuş diyip yanağından öptü çocuğunu. Müdüründen özür dile birdaha da derste sınıftan çıkma dedi çocuğuna. Tamam annecim diyip bana bakmaya başladı.
Ve kulaklarımı sağır edercesine çınlatan şu kelimeleri söyledi. ” Beni izlediğini biliyorum”
Daha az gör