Biz insanoğlu ne kadar da aciz varlıklarız değil mi? Herhangi bir sorunu çözmeye çalışırken direkt olarak arkadaşlarımıza bu durumu anlatıyoruz. Çoğunluk olarak fikrimiz değişmeyecek ama biz yine de soruyoruz peki ya neden? Dışardan bir bakış açısı belki de bizim istediklerimizi söyler aciz duygularımız bundan faydalanır. Bizler sosyal hayvanlarız elbette ki diğer insanlarla konuşmak bizim bir ihtiyacımız ama sürekli derdini anlatan bir insanı dinlemekten sıkılmaz mıyız? Peki bize hiç dertlenmeyen sıkıntılarını kimseye ihtiyaç duymadan çözebilen insanlar gözümüzde nasıl canlanıyor? Sizi bilmem ama benim için onlar mükemmel. Şunu demiyorum her şeyi içimize atıp geceleri ağlamak bu çözüm değil. Çözüm şu sorunları güçlü bir şekilde göğüs gererek tek başına halletmek. Kimseye ihtiyaç duymadan eğlenebilmeli yönlenen değil koşan hiç değil koşturup yönlendiren olmalıyız. O zaman işte bu hayatta başarılı olabiliriz. Peki ya bunu nasıl yapıcaz? Ben bile bunu birine danışmak istedim ama başkasının felsefesi başkasını kurtarır bizler kendi felsefemizi ve kendi fikirlerimizi kurmalıyız. Telefonumun internetini kapattım en az iki gün telefonumdan uzak kalıcam kendime kulak verip içsel duygularıma ulaşmalı ve muhtaçlığımdan kurtulmalıyım.
Paylaş