Street Spirit bizim en saf şarkımız, ama onu ben yazmadım. Kendi yazdı. Biz sadece onun elçileriydik; biyolojik katalizörleri. Özü benim için tam bir gizem ve bilirsin, asla bu kadar umutsuz bir şey yazmaya çalışmazdım. En hüzünlü şarkılarımızın hepsinde en azından bir parça kararlılık vardır. ‘Sokak Ruhu’nun bir çözümü yoktur. Sonunda ışığı olmayan karanlık tüneldir. O melodinin sesi onun tek tanımı olacak kadar incitici olan tüm trajik duyguları temsil eder. Hepimizin bu şarkıyla başa çıkmanın bir yolu var. Ayrılık denir. özellikle ben; Duygusal radarımı o şarkıdan ayırdım ya da çalamadım. çatlardım. Sahnede yıkılırdım. Bu yüzden sözleri, anlamının tutarlı bir açıklamasının aksine, sadece bir grup mini hikaye veya görsel görüntüdür. Şarkı sözü ve müziğin birlikte çalışan duygusal bütünlüğünü aktaracağını düşündüğüm müziğe ayarlanmış görüntüler kullandım. ‘Bütün bu şeyleri bir gün bütün olarak yutacaksınız’ ile kastedilen budur. Duygusal bütünlüğü kastetmiştim, çünkü içimde duyguyu ifade etme gücüm yoktu. Çatlarım… Hayranlarımız o şarkının içlerine girmesine izin verme konusunda benden daha cesur, ya da belki ne dinlediklerinin farkında değiller. ‘Sokak Ruhu’nun şeytanın gözlerinin içine bakmakla ilgili olduğunu anlamıyorlar ve ne yaparsan yap, son gülenin o olacağını biliyorlar. Ve bu gerçek ve doğru. İstisnasız her durumda son gülen gerçekten şeytan olacak ve eğer bunu çok uzun süre düşünmeme izin verirsem, çatlardım. O şarkıyla duygusal olarak ilgilenebilecek hayranlarımız olduğuna inanamıyorum. Bu yüzden ne hakkında olduğunu bilmediklerine ikna oldum. Bu yüzden setlerimizin sonuna doğru oynuyoruz. Beni tüketiyor, sarsıyor ve her oynadığımda cehennem gibi acıyor, tezahürat yapan ve gülümseyen binlerce insana bakıyor, anlamının trajedisinden habersiz, tıpkı köpeğinizi yere yatıracağınız ve oraya giderken kuyruğunu sallıyor. Hepsi böyle görünüyor ve bu benim kalbimi kırıyor. Keşke o şarkı bizi katalizör olarak seçmeseydi ve bu yüzden onu iddia etmiyorum. Çok fazla soruyor. O şarkıyı ben yazmadım.
Paylaş