Arkadaşlarım bana uzun zamandan beri tedavi görmem gerektiğini söylüyordu fakat taşşak geçtiklerini zannediyordum. 2 hafta önce kötüye gittiğimi anladım.
Birkaç ay öncesine kadar çok ağır şeyler yaşadım. Sanırım bunlara bağlı olarak durduk yere gülme/sinir krizim geliyor hiçbir neden yokken. Örnek olarak metrodayken aniden kriz geçirip tutunma borularını yumrukluyorum. Nedensiz yere ağlayasım geliyor, ama ağlayamıyorum. Sokakta yürürken sanki o ve ailesi, veya birkaç arkadaşı beni kovalıyormuş ve birden köşeye kıstırıp linç edeceklermiş gibi tedirgin yürüyorum. Onun birkaç kere beni takip ettiğini gördüm, sonra hepsinin halüsinasyon olduğunu fark ettim.
Onu gördüğümde bu ataklarım ikiye katlanıyor. Her gün kabuslarıma giriyor. Onun o iğrenç alto sesi kafamda yankılanıyor.
Arkadaş grubuma bile selam verecekken sanki onların da benimle bir sorunu varmış ve linç edeceklermiş gibi olup oradan uzaklaşıyorum.
Ondan nefret ediyorum. Kısa saçlı kızlardan korkuyorum, kısa saçlı bir kızla aynı ortamdayken kendimi güvende hissetmiyorum. Ağır parfüm ile makyajın birleşince oluşturduğu o feminazi parfümü kokusunun olduğu yerlerde de aynı şekilde. Bana en büyük kabusumu hatırlatıyorlar. Metroda veya başka public mekanda kısa saçlı bir kız görürsem hızla oradan uzaklaşıyorum çünkü kısa saçlılardan korkuyorum. O kadar korkuyorum ki onun gibi bir şerefsize dönüşmemek için kendi saçımı da uzatmaya başladım. Ve ondan iğreniyorum, onu hatırlamayı boşver, onunla aynı oksijeni bile solumak istemiyorum ama o lanet olası insan aklımdan çıkmıyor.
Onun adı günlük hayatta kullanılan bir kelime. Fakat o kelimeyi kullanmaya ne kadar çok ihtiyacım olsa da, kullanmıyorum. Çünkü onun adını ne şekilde olursa olsun ağzıma almak istemiyorum.
KFC gördüğümde de koşarak uzaklaşıyorum. Çünkü KFC de onun gibi iğrenç. Aynı zamanda onu hatırlatıyor çünkü onunla ilk gittiğimiz yer bir KFC’ydi. Starbucks’a zaten girmiyordum ama Starbucks veya Pizza Hut gördüğümde de aynı şekilde oluyor.
Eskiden Rick Astley hayranıydım. Şarkılarını çok severdim, metroda giderken tekrara alır dinlerdim. Çalma listemin %90’ını Rick Astley’in şarkıları oluştururdu. En sevdiklerim “Together Forever” ve “Never Gonna Give You Up” idi. Ama artık ondan da iğreniyorum çünkü Rick Astley’in bir şarkı linki, tüm bu olayların başlangıcına sebep oldu. Ona bu şarkıyı önermiştim.
Bir gün, tüm yaşadıklarımın acısını çıkartacağım intikam planları hazırlayıp etrafımdaki insanlardan acısını çıkarıyorum, diğer gün sessiz sakin biri oluyorum. Yanlış birşey yaptığımda ve sonra birisi yaptığım yanlış şeyi bana gösterdiğinde “Bunu ben mi yaptım?” diye kalakalıyorum çünkü onu ben yapmadım, başka birisi yaptı.
O olayı yaşamadan önceki mesajlarıma baktım. Eskiden ne kadar mutluymuşum. Daha az agresifmişim, daha az sinirliymişim. Arkadaş grubundaki mesajlaşmalarımdan bile belli oluyormuş mutluluğum. Daha az küfür kullanıyormuşum. O benim mutluluğumu elimden aldı. O ağlak feminazi, benim herşeyimi elimden aldı. Geleceğimi de elimden almak üzereydi, 1 sene uzaklaştırma cezası almaktan kılpayı kurtuldum.
Ben böyle yaşamaya alıştım, hiçbir sorunum yok zannediyordum ama artık normal insan olarak yaşamak istiyorum. Sizce ne yapayım, artık çok mu geç? Biraz daha gecikirsem ne olacak? Durumu aileme nasıl açıklayayım?