problemlerimi kimseye anlatmam, çünkü insan doğası gereği bencildir ve bu bencillik yüzünden her şeye müdahale etme ve yorum yapma hakkı olduğuna inanır, empati denilen şey büyük oranda saçmalık ve yalan olduğu için kimse sizin sorunlarınızı çok iyi tasvir etseniz dahi sizin algıladığınız şekilde anlayamaz ve sizin gibi hissedemez. bunun için herkes benim problemlerim hakkındaki çözümlerini, yorumlarını benim onlardan istediğim seviyede tutmalıdır. benim acılarımı diğer insanlar yaşamadığı sürece herkes aşırı çetinceviz, herkes çok cesur insanlardır. “problemlerinle yüzleş, kendini onlardan soyutlama, olaya müdahale et!” der dururlar, ama eğer benim seçimlerim seni etkilemiyorsa çoğu zaman kaçmak ve tepkisizlik erdemdir, devrim ilan etmiyoruz amına koyayım kendi içimdeki hezeyanlar bunlar. ki insanlar istemeden onlara çözümler vermek, yardım etmek, ellerinden tutmak çoğu zaman iyi sonuçlanmaz. terapi hoşuna gitmeyen bu şeylerle yaşamayı öğrenmek değildir, en şereflisi onları ortadan kaldırmaktır, eğer bu bir seçenek değilse kaçmak diğer en şerefli olan şeydir. ağız şapırtısından rahatsız olduğum yaşlı karının ağzını kesip atmak en iyisidir, ama sofrayı terk etmek de iyi bir seçenektir ve onursuzca değildir.
Paylaş