anon tuvalete gider

Ben her zaman çıplak girerim. Kıyafet giymenin bir anlamı yok çünkü yer almak üzere olduğum ilk eylem, yapmacık ve yüzeysel görünüm arttırıcı giysilerden yoksun. Sakince, bu çalışmayı insan çabalarında canlandıracağım rahatlama koltuğuna doğru yürüyorum. Kalçamı sözü edilen koltuğa yerleştirip sıkmaya başlıyorum. Öfürüm ve üflerim, boğumlar ve osururum. Erkeksi öfke çığlıkları binada yankılanıyor ve rektumumu sonuna kadar genişlettiğim evin önünden geçen her seyircinin iliklerine ve kemiklerine yankılanıyor. Sonunda, bir saatlik omurga kıran bir mücadeleden sonra, orada yatan düşmanı görüyorum, kahverengi ve yenilmiş. Düşmanımın kalıntılarını toplamaya devam ederken, burun deliklerimden ılık bir nefes geliyor. Sert, yumuşacık ve yumuşak değil, tam da hayal ettiğim gibi: bağırsaklarımı şişirmeye ve beni içeriden yok etmeye çalışan korkunç boyutlarda uzun bir bağırsak kurdu. Ne yazık ki, kötü ve hain iblisi yendiğimden beri boşuna.