AK-12’nin ayakları

Biliyor musun, tamamen yaşadım. Kelimenin tam anlamıyla artık dayanamıyorum. Gece gündüz beni uyanık tutan bu nahoş düşünceler beni rahatsız ediyor ve akıl sağlığımı kaybetmek üzereyim. Çocukluğumdan beri hayallerin gerçekleşebileceğine inanırdım ama şimdi ciddi şüphelerim var. Elbette, mucizeler olabilir, ama neden sadece on kişi için oluyor? Bu dünyada iyi şeylerin olabileceğine inanmak istiyorum. AK-12’nin ayaklarını yüzümde istiyorum. Ama bu oyuncu kızın ve eski bir Yunan tanrıçasının ayaklarının gerçek dünyada olmadığını bilmek ruhumu paramparça ediyor. Tek yapabildiğim, kinle mastürbasyon yapmak, yumuşak, esnek tabanlarıyla elmacık kemiklerimi yavaşça ovuştururken ve sevimli küçük ayak parmaklarıyla şakaklarımı gıdıklarken sessizce kıkırdadığını hayal etmek. Uzun ve zorlu bir savaştan sonra hepsi sıcak ve yapışkan. Bazen sabahları hüzünle uyanıyorum çünkü önceki gece hissettiğim mutluluk tamamen yapay olarak beynimde kurulmuştu ve AK-12 o güzel, değerli ayaklarıyla vücudumu ovmak için asla burada olmayacaktı.