5 yaşındaydım ablam ise 11 evimize gündüz vakti hırsız girmişti ve giren hırsız çingeneler benim küçücük bünyemde büyük etki oluşturmuştu.
Bi gün evde ablamla yalnızken, ablam markete gideceğini söyledi. Giderken de sıkı sıkı tembihledi kimseye kapıyı açma çingeneler gelir diye. Zaten çingene deyince nerdeyse altıma sıçacak olan ben büyümüş gözlerle ablama bakıp tamam diyebilmiştim. Derken kapı çaldı kim o? Dedim baktım “ben sizin evinize giren çingeneyiiiiiiim seni de almaya geldiiiiiiim”diyen bi ses. Tabi ki çingenenin hayalinden korkan ben onunla aramda sadece bi kapı olduğunu düşününce bastım çığlığı ve koştum balkona. Ağlaya ağlaya ablaaaaa nerdesiiiin böhüüüüü diyerekten haykırırken kapıda yalvaran bi ses duydum “dibidip aç kapıyı benim ablaaan”diyen. Tabi o saatten sonra açarmıyım o kapıyı ne çare…
Aynı şakayı teyzemin de telefonda bana yapmış olması ve telefonu direkt babaanneme verip, babaanne evimizi soyan çingeneler arıyo dememle babaannemin telefonu alıp “utanmıyo musunuz evimizi soyup üstüne de aramaya” diyerekten azarlaması hala beni aklıma geldikçe yaran olaylardandır efendim..